به عنون یکی از اصول بنیادین از مفاهیم اسلامی است، این عدالت اجتماعی و یکپارچگی آن بود که الگوی کاربری اراضی محیطهای شهری مسلمانان را تعیین میکرد. در محیطهای سنتی، هر عضو از جامعه میتوانست از فضاهای عمومی، مذهبی و امکانات تجاری به گونهای برابر بهره جویند. سازمان دادن به کاربری اراضی در محیط سنتی اسلام الگویی ترکیبی فضایی بود که بر اتحاد و یکپارچگی جامعه تأکید فراوانی داشت. این الگو روابط اجتماعی میان مردم را تقویت می نمود همانگونه که کاربری اراضی کاملا مسنجم بودند و در این راستا، نیازی به سیستم عبور و مروری که خود موجب گسیختگی یکپارچگی جامعه میشد وجود نداشت. با این حال، اگر جدایی میان کاربری اراضی وجود داشت، تنها به خاطر دلایل اجتماعی- مذهبی نظیر جدایی میان قلمروی عمومی و خصوصی بود که در اصول اسلامی برای حفظ حریم خصوصی در محله های مسی منعکس شد (همان).
درباره این سایت